ေတြးမိသမွ်ေရာက္တတ္ရာရာ

   နာရီစကၠန္႕တံသံ တခ်က္ခ်က္အတိုင္း ႏွလုံးခုန္သံ တဒုတ္ဒုတ္ဟာ အင္မတန္
စည္းခ်က္ညီစြာ ထပ္တူက်ေနပါတယ္ ။
             ဗုဒၶၿမတ္စြာရဲ႔တရားေတာ္ေတြကို သတိရလိုက္ ၊ ေမေမ႔ကို သတိရလိုက္ ၊
ေ၀း
ကြာေနတဲ႔ မိသားစုကို သတိရလိုက္ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရလိုက္ ၊ အမ်ိဳးေတြကို သတိရလိုက္ ၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သတိရစရာေတြက အဆင္အမိ်ဳးမ်ိဳး
၊ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ေပါ႔ ။
             ေတြးမိတဲ႔အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အမ်ားဆုံးက ကိုယ္႔ရဲ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ
ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔သြားမလဲ ၊ အနာဂတ္အတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ႔ ဘယ္အရာေတြကို
ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ ထားသြားနိဳင္မလဲ ဆိုတာပါ ။
              ေစ႔ေစ႔ေတြး ေရးေရးေပၚ ဆိုေပမဲ႔ ေပၚလာတဲ႔ ခပ္ေရးေရးပုံရိပ္ေတြေတာင္
မပီၿပင္၀ိုးတ၀ါး ရႈပ္ပြေနေလေတာ႔ ေရးေရးေတြးဖို႔ရာမွာ ပခုံးတြန္႕ေက်ာခ်မ္းရုံက
လံဲၿပီး ဘာမ်ားတတ္နိဳင္မွာပါလိမ္႔႔ ။
             အဲဒီ႔ေတာ႔ မီးစင္ၾကည္႔ကရုံ ၊ အဆင္ေၿပသလို ၾကည္႔လုပ္ရုံပဲ ရွိေတာ႔တာပဲ
ဆိုတာၿဖစ္လာတယ္ ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒါေတြကို ေသခ်ာခြဲၿခမ္းၾကည္႔ေတာ႔ တကယ္ပဲ မီး
စင္ၾကည္႔ကေနတာလား ၊ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနေနတာလားဆိုတာလည္း မေသ
ခ်ာၿပန္ဘူး ။
             ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ နိစၥဓူ၀အၿဖစ္ေတြထဲမွာ ေမွ်ာပါေန
တယ္လို႔ၿမင္မိတယ္ ။ လူေတြအသက္ရႈဖို႔ေမ႔ေနတယ္ ။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္အပါ
အ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဥာဏ္မဦးစီးၿဖစ္ဘူး ဆိုတာပါ ။
             ဒီအခ်ိန္မွာ လူတိုင္းဟာ အခ်က္ေပးေခါင္ေလာင္းသံၾကားသင္႔ၿပီ ၊ ၾကား
ခ်ိန္တန္ၿပီ ဆိုတာပါပဲ ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ ေခတ္ၾကီးက မာဆတ္ဆတ္ၿဖစ္ေန
တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီလို႔ ထင္လို႔ပါ ။
            ေမတၱာတရားေတြ ေလွ်ာ႔နည္းလာတာနဲ႔အမွ် လူေတြရဲ႔ႏွလုံးသားဟာ ၾကြတ္
ရြေနပါၿပီ ။ အိုဇုန္းလႊာေပါက္တာထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္ ။ လူေတြရဲ႔
စိတ္မွာ ေရဒီယိုသတၱဳၾကြမႈေတြ အေတာ္မ်ားၿပားေနပါၿပီ ။ ဂီတကို နားဆင္ပါ ။ ပန္း
ခ်ီကားေတြကို ၾကည္႔ရႈ႔ပါ ။ ကဗ်ာေတြ ၊ စာေတြ ခံစားပါ ၊ ဖတ္ပါ ။ ဗုဒၶတရားေတြ
နာၾကားၾကပါ .... ။
             ကဲ ..... အခုကစၿပီး ၿပင္ဆင္ၾကပါစို႔ ။ လူ႔သက္တမ္းတိုတိုေလးအတြင္းမွာ
ေက်ာကုန္းကေန ကုပ္ၿခစ္ခံထားရတဲ႔ဒဏ္ရာေတြ ၊ ရင္၀ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ေနတဲ႔
ေ၀ဒနာ ၊ ေစတနာဆိုးေတြ ဖယ္ရွင္းၾကပါစို႔ ...။
                               ႏွလုံးသားေတြႏူးည႔ံၿပီး အာဟာရၿပည္႔ပါေစ ..။