အဖြင့္
ယခုစာစာကို ဦးကုလားမဟာရာဇဝင္ႀကီး (ပထမအုပ္)မွ သံဝေဝဂစကားတစ္ရပ္ျဖင့္ ဖြင့္လုိသည္။ သံေဝဂစကား ျမြတ္ၾကြားခဲ့သူကား ပုဂံေခတ္ ပညာရွိအမတ္ႀကီး ရာဇသႀကၤန္။ ဇတ္ရည္လည္ေစရန္ အဆိုပါ သံေဝဂစကားေလး ဗ်ဴပၸတ္ကို ဆိုပါမည္။ တစ္ခါေသာ္ အမတ္ႀကီး မင္းမ်က္သင့္၍ တလ(ဒလ)သို႔ နယ္ႏွင္ခံရသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေလျပင္းလာသျဖင့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက်ိဳးပဲ့သည္ကိုျမင္ေသာအခါ အမတ္ႀကီးက ယခုလိုသံေဝဂယူ၍ ဆိုသည္ဟူ၏။ “ငါသည္ ေရပန္းျပားပင္ခန္႔မွ်မလိမၼာေခ်။ သစ္ပင္ႀကီးကဲ့သို႔က်င့္၍ ဤသို႔ပ်က္စီးရေခ်သည္…”
ငါ့ဒိန္ခဲဘယ္သူေရႊ႕
ယေန႔ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရးအလွည့္အေျပာင္းကို ျပည္တြင္းျပည္ပ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိမွတ္ လက္ခံလာၾကၿပီ ထင္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ‘ငါ့ဒိန္ခဲဘယ္သူေရႊ႕’ ဆိုေသာပုစာၦႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္မူ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ ရွိေနဆဲကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕က “ငါေရႊ႕တာ” ဟု ေျပာသည္။ အခ်ိဳ႕က “သူေရႊ႕တာ” ဟုဆိုသည္။ ‘ႏုိင္ငံတကာ’ကို အမွတ္ေပးၾကသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ နာမည္ႀကီး ႏုိင္ငံေရးဂ်ာနယ္တစ္ခုမွ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္ တစ္ဦးကမူ အဆိုပါ အေရႊ႕သံုးခုစလံုးကို စာရင္းတင္သည့္တုိင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ပါတီမ်ားႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ တြန္းအားမပါဟု ခပ္တင္း တင္းေရးသည္။ ထားေတာ့……။
အမွန္စင္စစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကပင္ ဒီမိုကရက္တိုက္ေဇးရွင္း တတိယလႈိင္းေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ေပၚထြက္လာတန္ရသည့္ အေျပာင္းအလဲ ပံုစံ တစ္ရပ္ကို ပညာအသိုင္းအဝိုင္းမွ ေဖာ္ထုတ္ညႊန္းဆိုၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အီတလီ ဖေလာ့ရင့္တကၠသိုလ္မွ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပါေမာကၡ ဖိလစ္ပီရွမစ္တာက အဆိုပါ အေျပာင္းအလဲ ပံုစံကို သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းၿပီး အေျပာင္းအလဲ (Imposed Transition)ဟု အမည္ေပးသည္။ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ေခတ္ေရစီးကို သိျမင္နားလည္ေသာ တည္ဆဲ အီလစ္မ်ားကိုယ္တိုင္က အေျခအေနတစ္ရပ္သတ္မွတ္ၿပီး ဦးေဆာင္ပံုေဖာ္သည္ျဖစ္၍ အေပၚမွလာေသာအေျပာင္းအလဲ (Eliteled change)ဟု ဖြင့္ဆိုသည္။ ဤပံုစံမွာ ခက္ခဲသိမ္ေမြ႕သည္ႏွင့္အမွ် အခ်ိန္မေရြး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ႏုိင္သည္ျဖစ္၍ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းဖို႔လုိလိမ့္မည္ (Gradual Change)ဟု မွတ္ခ်က္ ျပဳသည္။ ပေဒသာစံုအင္အားစုမ်ား အတူလက္တြဲ ႀကိဳးပမ္းရသည္ျဖစ္၍ ဘံုတူညီခ်က္ (Common Ground) ရွာေဖြသြားႏုိင္ဖို႔ အထူးအေရးႀကီးလိမ့္မည္ဟု အႀကံျပဳသည္။ ႀကံဳေတြ႕လာႏုိင္ဖြယ္ရာရွိေသာ ရယ္ဒီကယ္ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ေရွာ့(ခ္)႐ုိက္ကုထံုး ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုလည္း သတိေပးသည္။
စာေရးသူက ပါေမာကၡရွမစ္တာ၏ ဆိုခဲ့ပါအႏုမာနကို ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေပၚ တင္ၾကည့္သည္။ ယေန႔ အေျပာင္းအလဲမွာ ယခင္ တပ္မေတာ္အစိုးရ ႀကီးမွဴးက်င္းပေပးခဲ့သည့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွ ထြက္ေပၚလာသည္ဟု ျမင္သည္။ တပ္မေတာ္က စဖြင့္လိုက္ေသာ ဤအေရြ႕တြင္ ဒီမိုကရက္တစ္အင္ အားစုမ်ား ပူးေပါင္းပါဝင္လာရာမွ ျမန္မာျပည္ဒိန္ခဲႀကီး ေရြ႕လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု သေဘာရသည္။
သို႔ႏွင့္အမွ် ပါေမာကၡရွမစ္တာ၏ အႀကံျပဳခ်က္ႏွင့္ သတိ ေပးစကားမ်ားကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေရြ႕ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။
ေစာင့္ရဲတဲ့သတၱိ
ယခုတစ္ေလာ စာေရးသူ အထူးဂ႐ုဓမၼထား၍ ေစာင့္ၾကည့္ေနရေသာ ျဖစ္ထြန္းမႈႏွစ္ရပ္ ရွိပါသည္။ ပို၍ပို၍ အသက္ဝင္လာေသာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ အႀကိဳ မဲဆြယ္လႈပ္ရွာမႈမ်ား (Election Campaign) တို႔ျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ အသက္ဝင္လာေသာ ဒီဘိတ္ႏွင့္ ၿပိဳင္ဆိုင္ေသာ မဲဆြယ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ဒီမိုကရက္တစ္ နုိင္ငံေရးစနစ္၏ အေျခခံလကၡဏာမ်ားပင္ ျဖစ္ေလရာ သဘာဝက်က်ေပၚထြက္လာေသာ ျဖစ္ထြန္းမႈႏွစ္ရပ္ဟု အေသအခ်ာဆိုႏုိင္ပါသည္။ ဤ ျဖစ္ထြန္းမႈႏွစ္ရပ္မွ ေပၚထြက္လာေသာ ပေဒသာစံုအျမင္မ်ားမွာလည္း ဒီမိုကေရစီ၏အလွဟု ဆိုရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔တေစ ဘက္ေပါင္းစံု ႏုနယ္သိမ္ေမြ႔ဆဲ ရွိေသာ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ဘံုလမ္းေၾကာင္းတစ္ရပ္ မ်က္ေျချပတ္မသြားေစေရးကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ သတိျပဳၾကဖို႔ လိုမည္ထင္သည္။ စာေရးသူအေနႏွင့္ ‘ဒိုင္ဗာစတီ’ ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး ‘ယူနတီ’ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္။
အဆိုပါ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာအသံတစ္သံႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေဘးမွရပ္ၾကည့္သူတစ္ဦး၏ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္ရသည္မ်ားကို ေဖာ္ျပခြင့္ျပဳေစလိုသည္။ ‘အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး’ ဆိုေသာအသံ ျဖစ္ပါသည္။
ဒီမိုကရက္တစ္ ႏႈန္းစံမ်ားဘက္မွၾကည့္လွ်င္ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္ထိုက္သည့္တိုင္ ပကတိအရွိ၏ အသိမ္အေမြ႕ႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားဖို႔ လိုလိမ့္မည္ထင္သည္။ စာေရးသူ အျမင္အရ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွာ ‘စံကိုက္ဒီမိုက ေရစီ’ မဟုတ္ေသးသည့္တိုင္ အလုပ္ေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္၍ ရႏုိင္ေသာ ‘ၾကားအေျဖတစ္ခု’ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ဤသို႔ဆုိသည္ႏွင့္ ၾကားအေျဖကို အေသဖက္တြယ္ထားရမည္ဟု မဆုိလိုပါ။ အလုပ္ျဖစ္ေရး႐ႈေထာင့္ (တနည္း- မဟာဗ်ဴဟာသေဘာ)အရ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ခြဲသြားဖို႔ လိုမည္လား စဥ္းစားမိသည္။ ပထမ အဆင့္- လက္ရွိ အေျခခံဥပေဒ ပံုမွန္လည္ပတ္ေစေရး၊ ၿပီးမွ ဒုတိယ လိုအပ္သလိုျပင္ဆင္ေရး။ ႏုိင္ငံေရးတြင္ အခ်ိန္ေစာင့္ဖို႔ လိုလိမ့္မည္ဟု သေဘာရသည္။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ၾက သည္ထက္ ‘ေစာင့္ရဲတဲ့သတၱိ’ ရွိဖို႔လိုမည္လားစဥ္းစားမိသည္။
‘လႊတ္ေတာ္တြင္းႏုိင္ငံေရး၊ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပႏုိင္ငံေရး’ဆုိေသာ အေျပာအဆုိမ်ားကိုလည္း ယခုတစ္ေလာ ခပ္စိပ္စိပ္ၾကားေနရသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္ ႏုိင္ငံေရးတြင္ လႊတ္ေတာ္တြင္း ႏုိင္ငံေရးသည္သာပင္ မေရစီျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ေအာင္ အရပ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ‘အား’လည္း လိုသည္ျဖစ္၍ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပႏုိင္ငံေရးကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဖြင့္ေပးရသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ လႊတ္ေတာ္တြင္းျဖစ္ေစ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပျဖစ္ေစ အားလံုး၏ တူ႐ူခ်က္မွာ ေခတ္မီွ ဒီမိုကရက္တစ္ႏုိင္ငံေတာ္ ထူေထာင္ေရးပင္ျဖစ္သည္။ ျဖစ္သင့္သည္။ ဤေနရာတြင္ သတိျပဳၾကဖို႔လိုသည္မွာ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏိုင္ငံေရးအေနႏွင့္ ဥပေဒ အျပင္ဘက္ ေျမေအာက္ႏုိင္ငံေရးထဲ လိမ့္က်မသြားဖို႔ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ‘အတြင္းအျပင္ ညႇပ္တုိက္ေရး’ ဆိုေသာ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့သည့္ တစ္ခါက လက္ဝဲ ဗ်ဴဟာေတြထဲ ပိတ္မိသြားမွာစိုးရိမ္မိသည္။ စာေရးသူက သမုိင္းကို သူရဲေကာင္းပံုျပင္အျဖစ္ထက္ လမ္းျပေျမပံုအျဖစ္ ၾကည့္ျမင္ေစခ်င္သည္။ အမွားေက်ာ့ သံသရာေတြ ထပ္မလည္ေစခ်င္။
ဖတ္ညႊန္း
စကားအလ်ဥ္းသင့္လာ၍ ယခုရက္ပိုင္းဖတ္ျဖစ္လုိက္ေသာ စာတစ္ပုဒ္ကိုညႊန္းလိုသည္။ ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရိ ၂၀-၂၆ ေန႔ထုတ္ The Voice ဂ်ာနယ္ပါ ေဒါက္တာမင္းေဇာ္ဦး၏ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ‘ကမာၻ႔ဒီမုိကေရစီေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးကို ဘယ္လို လက္ေတြ႕က်က် သံုးသပ္မလဲ’ ဆုိေသာေဆာင္းပါး။ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ အေလးထား စဥ္းစားဖြယ္ရာမ်ားပါသည္ထင္၍ အက်ဥ္းမွ် ညြန္းလိုက္ရပါသည္။ ေဒါက္တာမင္းေဇာ္ဦး၏ အလိုအရ ၁၉၅၅ ေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲမ်ားမွ ရလဒ္ေလးမ်ိဳးထြက္ေပၚလာသည္ဟုဆိုသည္။
ဤသည္တို႔မွာ-
(၁) ရင့္က်က္ခုိင္မာေသာ ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံမ်ား (၈၆ႏုိင္ငံတြင္ ၁၅ႏုိင္ငံသာရွိ-၁၇ရာခုိင္ႏႈန္း)
(၂) ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သြားေသာ ႏုိင္ငံမ်ား (ႏုိင္ငံေပါင္း ၃၂ ႏုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာအေျပာင္းအလဲ ၄၄ခု)
(၃) ဆူပူမၿငိမ္သက္မႈမ်ား၊ စစ္ပြဲမ်ားဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနသည့္ႏုိင္ငံမ်ား (ႏုိင္ငံေပါင္း ၄၀ရွိ၊ ၅၀ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါး)
(၄) ေရွ႕မတုိုးေနာက္မဆုတ္ေသာ ျဖစ္ေနေသာ ႏုိင္ငံမ်ား(ႏုိင္ငံေပါင္း ၂၄ ႏုိင္ငံရွိ)
ဤသို႔ ႏုိင္ငံတကာေနာက္ခံကားကိုခင္းျပၿပီးမွ ေဆာင္းပါးရွင္က ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာသူ႔အျမင္ကို ယခုလုိ ထိျပသည္။ ‘လက္ရွိအေန အထားမွာ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီကို ဘယ္လိုရမလဲဆိုတာထက္ ေနာက္ျပန္လႈိင္းမထိဖို႔ ဘယ္လိုကာကြယ္ရမလဲဆိုတာ အဓိကပါ။ မတည္ၿငိမ္မႈေတြျဖစ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီႀကိဳးတမ္းေပၚက ျပဳတ္မက်ဖို႔လည္း လိုပါတယ္…..’စ သျဖင့္။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးပေလယာမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ား၊ စိတ္ကိုဖြင့္၍ ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ယေန႔ ေရာက္ရွိေနေသာအဆင့္မွာ စိတ္ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ယွဥ္သည့္ လႈံ႔ေဆာ္ႏုိင္ငံေရး (Agitate Politcis)မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့။ ပညာႏွင့္ယွဥ္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္ရွိရွိႏုိင္ငံေရး (Deliberated Politics)မ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔ လိုပါၿပီ။ အမ်ားႀကိဳက္ စကားတန္ဆာေတြကိုေက်ာ္ၿပီး မဟာဗ်ဴဟာက်က် စဥ္းစားၾကဖို႔လိုၿပီထင္ပါသည္။
အပိတ္
ေဆာင္းပါအစ အမတ္ႀကီးရာဇသႀကၤန္စကားကို ျပန္ေျပာပါမည္။ ‘သစ္ပင္ႀကီးလို မက်င့္ရာ၊ ေရပန္းျပားပင္လို က်င့္ရာ၏။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား (အထူးသျဖင့္ လက္ဝဲဆရာမ်ား)က အမတ္ႀကီးစကားကို ခံတြင္းေတြ႕ၾကဟန္မတူပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္မခုိင္မာသည့္ သေဘာ ဟုိပင္ ဒီပင္ကူးလုိသည့္ သေဘာစသျဖင့္ ေဝဖန္ၾကသည္။ ဝန္ခံရလွ်င္ ဤသို႔ စဥ္းစားထင္ျမင္ခဲ့ၾကသူမ်ားထဲတြင္ စာေရးသူကိုယ္တုိင္လည္း ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။
ယခုဤသို႔မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ‘ေပၚလစီေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈသေဘာ’ဟု ဆင္ျခင္မိပါသည္။ လိႈင္းထန္ေလထန္ခရီးတြင္ ယံုၾကည္မႈ ခုိင္မာ႐ုံႏွင့္မၿပီး။ ေပၚလစီ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းပါမွ ထိခုိက္နာက်င္မႈ အနည္းဆံုးျဖင့္ လုိရာခရီးသို႔ ေရာက္ႏုိင္မည္ထင္သည္။ အထူးသျဖင့္ အတိမ္းအေစာင္းမခံေသာ လက္ရွိအလွည့္အေျပာင္းတြင္ အမတ္ႀကီးရာဇသႀကၤန္၏ သံေဝဂစကားကို အျခားတစ္ဖက္မွ ဆင္ျခင္ၾကေစလိုသည္။ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြလို ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းႀကီး ေတြျမင္ရတိုင္း စာေရးသူမွာ စိတ္မသက္မသာရင္မေနေတာ့သည္။
“ပန္းျပားပင္ႏုိင္ငံေရး”ကို ႏွလံုးသြင္းႏုိင္ၾကပါေစသတည္း။
No comments:
Post a Comment